భయ౦...భయ౦ !!!

నాలోని నవరసాలు - భయానకం

ఆ మధ్య నవ రసాల మీద ఆధారపడి నేను అనుభవించిన కొన్ని సంఘటనలు "నవరసాల నా అనుభవాలు" రాయాలి అనుకున్నాను. నేను రాసిన " నా మది దోచిన పాండురంగడు" నాకు ప్రశాంతత నిచ్చి" శాంత రసంగా" అనిపించింది. దీనితోటే ఎందుకు ప్రారంభించ కూడదు అనుకున్నాను. అనుకోకుండా ఇవాళ నేనెదుర్కొన్న సంఘటన నాకు " భయానక రసాన్ని" గుర్తు చేసింది. నా జీవితం లో ఇంతవరకు ఇటువంటి భయాన్ని నేను అనుభవించ లేదు. అదికూడా నేను పని చేసే కళాశాల లో ఈ విధమైన అనుభవాన్ని, నేనెప్పుడూ ఊహించను కూడా లేదు.

ప్రత్యేక రాష్ట్రం కోసం తెలంగాణా అట్టుడికి పోతున్న సమయమిది. ముఖ్యంగా విద్యాలయాల మీద చాలా ప్రభావాన్ని చూపిస్తోంది. రోజుకో రకంగా సమస్యలు ఎదుర్కో వలసి ఒస్తోంది. కె.సీ.ఆర్. తో, ఉస్మానియా యూనివర్సిటీలోని విద్యార్ధుల గొడవలతోటి, ఖమ్మం లో కె.సీ.ఆర్. అరెస్ట్ తరువాతి సంఘటనలు విద్యార్ధుల మీద చాలా ప్రభావాన్ని చూపిస్తున్నాయి.

బంద్ లు నిర్వహించినప్పుడల్లా మేము కూడా స్టూడెంట్స్ ని పంపించేస్తునే ఉంటాము. కాని శలవు అన్నది అఫీషియల్ గా ప్రకటించలేము కదా. అందుకే ఎవరన్నా, విద్యార్ధి సంఘాలు వొచ్చి డిమాండ్ చేస్తే అప్పటికప్పుడు పిల్లల్ని పంపించేస్తాం. ఈ రోజు కె.సీ.ఆర్. ని హైదరాబాద్ తీసుకొస్తూ ఉండటం తో మళ్ళీ ఉద్రిక్తత చోటుచేసుకుంది. అయినా ఇవాళ హాలీడే కాదు కాబట్టి, అందరం కాలేజ్ కి రావాల్సే ఒచ్చింది. అదేవిటో ఎప్పటికన్నా కూడా ఇవాళ స్టూడెంట్స్ కూడా చాలా మందే వొచ్చారు. నేను ఇంటినుంచి కాలేజ్ కి వెల్తున్నప్పుడే చాలా మంది జూనియర్ కాలేజీల స్టూడెంట్స్ తిరిగి వెళ్ళిపోవటం గమనించాను. మా కాలేజ్ దగ్గరికి వొచ్చేటప్పటికి యధావిధిగా గేట్ తీసి, వాచ్మాన్ ఉన్నాడు. స్టూడెంట్స్ కూడా లోపలికి పోతున్నారు. మామీద ఏమి ప్రభావాం లేదేమొ అనుకుంటూ నేను కూడా లోపలికి వెళ్ళిపోయాను. యధావిధిగా మా రొటీన్ ప్రారంభమయ్యింది.

నాకు ఫస్ట్ టు అవర్స్ వరసబెట్టి ఉన్నాయి. అందుకని స్టాఫ్ రూం కి పోకుండా రెండు క్లాస్ ల రిజిస్టర్స్ తీసుకొని, పైన ఉన్న నా క్లాస్ కి వెళ్ళి పోయాను. ఫస్ట్ పీరియడ్ బాగానే జరిగింది. సెకండ్ పేరియడ్ స్టార్ట్ అవగానే ఆ క్లాస్ కి వెళ్ళాను. పిల్లల్ని పలకరించి అటెండన్స్ తీసుకున్నాను. ఈ లోపల ఒకమ్మాయి, మాడం... కె.సీ.ఆర్. చచ్చి పోతాడా... అని సడన్ గా అడిగింది. ఈ రోజు ప్రపంచ వికలాంగుల దినోత్సవం . దాని గురించి స్టూడెంట్స్ తో చర్చిద్దాం అనుకున్నాను. ఇ౦తలొ ఈ ప్రశ్న తో...ఆగిపోయి..ఎందుకలా అడుగుతున్నావు అన్నాను.

ఇప్పటికే చాలా గొడవలవుతున్నాయి, ఇంకెంతో గొడవలు పెరిగిపోయె ప్రమాదముంది కదా...అందుకని అడిగాను అంది.

నేనేదో అనబోయే లోపలే, ఇంతలో, ఇంకో అమ్మాయి...మాడం...నిన్న "ఆంధ్ర మహిళ సభా" ఉమెన్స్ కాలేజ్ పేరు, ఉద్యమకారులు, "తెలంగాణా మహిళా సభా" కాలేజ్ గా మార్చి రాసారుట. వాళ్ళేమి అనలేదుట...మన కాలేజ్ పేరు కూడా అలా మార్చేస్తారా? అని అడిగింది.

అటువంటి ప్రమాదమేమి మనకు లేదులే... అలా మార్చే అవకాశం మన కాలేజ్ పేరుకి లేదుకదా... అన్నాను ...అందరం నిజమే, అని నవ్వుకున్నాం.

అందరూ నవ్వుల్లో ఉండగానే ఒక్క సారిగా పెద్ద పెద్ద అరుపులు వినిపించాయి. మాకేమి అర్ధం కాలేదు. ఏమయ్యిందా! అనుకునేంతలోనె, కాలేజ్ లో పెద్ద గొడవ మొదలయ్యింది. వెంటనే క్లాస్ రూం నుంచి బయటికి ఒచ్చి, మేము మూడో అంతస్తులో ఉండటం తో కిందకి ఒంగి చూసాను.

ఒక్కసారిగా భయం తో ఒళ్ళు జలదరించింది. కింద కెమిస్ట్రీ కారిడార్ లోనుంచి, ఫిజిక్స్ కారిడార్ లోకి పెద్దగా అరుచుకుంటూ... తలుపుల మీద కర్రలతోటి గట్టిగా కొడుతూ... ఒక ముప్పై మంది దాకా మొగపిల్లలు అక్కడ ఉన్న అమ్మాయిల మీదకి పరిగెత్తుకుంటూ ఒస్తున్నారు. ఆ పిల్లలు భయం తో, దిక్కు తోచక...లాబ్స్ లోకి...అటూ..ఇటూ... అరుచుకుంటూ పారిపోతున్నారు. కొంత మంది అబ్బాయిలు, కింద ఉన్న లాన్ లోకి పోయి... గడ్డి పీకటం... చెట్లను పీకి పారేయటం చేస్తున్నారు. వాళ్ళ చేతుల్లో కత్తులూ...కఠారులు కూడా ఉన్నాయి. కిందనే ఉన్న ఎక్జామినేషన్ బ్రాంచ్ లోకి ఉరుకుతున్నారు. ఫిజిక్స్ లాబ్ లోని పరికరాలు అన్నీ విసిరి అవతల పారేస్తున్నారు. ఇదంతా క్షణాల మీద జరిగిపోయింది. కింద పరిస్తితి చాలా ఘోరంగా తయారయ్యింది. కొంతమంది మెట్లెక్కి పైకి ఒస్తున్నారు. వెంటనే, కిందకి వెళ్ళబోయాను. కాని, ఇక్కడ ఉన్న అమ్మాయిల్ని ఒదిలేసి మాత్రం ఎలా వెళ్ళగలం.

పైన ఉన్న మాకు ఒక్క క్షణం ఏం చేయాలో తోచలేదు. వెంటనే అమ్మాయిలందర్ని అక్కడే ఉన్న లైబ్రరీ లోకి వెళ్ళిపొమ్మన్నాం. ఎవర్నీ బయటికి రావద్దని గట్టి వార్నిగ్ ఇచ్చాం. పిల్లలు కూడా చాలా భయపడిపోయారు. అందరూ లైబ్రరీలో కి వెళ్ళిపోయారు. నాతో పాటు ఇంకా అయిదుగురు లెక్చరర్స్ ఉన్నారు పైన. మా కాళ్ళు ఒణికి పోతున్నాయి. నోట మాట రావటం లేదు. అంతా భయానకంగా అయిపోయింది. మేము మాత్రం ఏం చేయగలం.

ఇంతలోనే కింద పోలీస్ విజిల్స్ వినిపించాయి. ఆ అబ్బాయిల్ని...ఎక్కడికక్కడ పట్టుకొని...లాఠీ లతోటి కొడుతున్నారు. ఇంక ఎవ్వరూ పైదాకా రాలేదు. మేము వెంటనే కిందికి దిగి వెళ్ళాం. అక్కడ పోలీస్ ఆఫీసర్, మా ప్రిన్సిపల్, మిగతా లెక్చరర్స్, మా అటెండర్స్, అఫీస్ స్టాఫ్ అంతా కనిపించారు. వాళ్ళను చూడంగానే కొంచెం ధైర్యం వొచ్చింది. ఆ అబ్బాయిలందర్ని అక్కడినుంచి తీసుకెళ్ళిపోయారు.

గేట్ దగ్గిర ఇద్దరు వాచ్మన్లు బాగా దెబ్బలు తగిలి పడిపోయిఉన్నారు. చిన్నగేట్ విరిగిపోయిఉంది. పెద్దగేట్ ని వాళ్ళేమి చేయలేక పోయారు. మా కాలేజ్ పనిచేస్తూ ఉండటం తో... కాలేజ్ మూయించాలని లోపలికి ఒచ్చి... ఇంత భయానకంగా ... ఘోరంగా ప్రవర్తించారు. అయిదునిముషాల్లో పిల్లలందరిని ఇళ్ళకు పంపించేసాం. దేవుడి దయ వల్ల ఎలాంటి ప్రమాదం జరగ కుండా నిమిషాల మీద చర్య తీసుకొని... బయట పడగలిగాం. ఇంతా చేస్తే వాళ్ళు ఏ స్టూడెంట్ సంఘాల వాళ్ళు కాదట. ఉత్త రౌడీ మూకలని పోలీస్ ఆఫీసర్ చెప్పారు.

ఏమైనా జరిగి ఉంటే....మేమూ..మా పిల్లలూ...మా కాలేజ్...ఏమైపోయుండే వాళ్ళం. ఈ గొడవలతో ఎంతటి సెక్యూరిటీ కూడా సరిపోవటం లేదు.

మా కాలేజ్ పేరు చానల్స్ లో మోగిపోయి ఉండేదేమో! అమ్మో...అదేగనుక జరిగిఉంటే! ఇంకా ముందుకు ఊహించే శక్తి నాకు లేదు. ఎటువంటి ప్రమాదం లేకుండా బయట పడడం... మా అదృష్టం అనే అనిపిస్తోంది నాకైతే ... నేనైతే ఇంతకన్నా భయానక దృశ్యం నా జీవితంలో ఇప్పటివరకు చూడా లేదు. ఒక పట్టాన నా భయం పోలేదు.

నాకు ఇప్పటికీ....కళ్ళు మూస్తే చాలు....పరిగెత్తి పారిపోతున్న మా అమ్మాయిలే కనిపిస్తున్నారు.

కొసమెరుపేమిటంటే...రేపటినుంచి పదిహేను రోజులు ... తెలంగాణా లో ఉన్న అన్ని విద్యా సంస్థలకు శెలవులు ప్రకటించటం. రోజూ భయపడుతూ కాలేజ్ కి వెళ్ళోచ్చే కన్నా... ఇదే నయమనిపిస్తోంది.

నాకే రాజకీయాలు తెలియవు. కాని చాలా కాలానికి దొరికిన ఈ విశ్రాంతిని మాత్రం ఎలా సద్వినియోగం చేసుకోవాలా అన్న ఆలోచనలొ పడ్డాను.

వీలైనంత తొందరగా ఈ గొడవలు...భయాలు... సద్దుమణిగి పోతే బాగుండు!

మళ్ళీ ప్రశాంతంగా...ఎప్పటిలా...కళ కళ లాడే పిల్లల నవ్వులతో మా కాలేజ్ ఎప్పుడుంటుందో!!!

*******************************************************************