సలహా కావాలి !!!

ఎంతో అల్లారు ముద్దుగా చూసుకున్నారు. కాలు కింద పెట్టనీయకుండా కోరిన కోరికనెల్లా తీర్చారు. ముద్దూ మురిపాలందించారు. చక్కటి విద్యా సంస్థలో ఉన్నత విద్యకై చేర్చారు. చదువుల సరస్వతి గా విలసిల్లింది. ప్రతి పోటీలోనూ ఉన్నత బహుమతులు సంపాదించుకుంటోంది. ఉపాధ్యాయుల ప్రియతమ శిష్యురాలయింది. అంతేకాదు, ఎన్నో లలిత కళలను అభ్యసిస్తోంది. చక్కటి విజ్ఞానవంతురాలు. ప్రతిఒక్కరికీ తలలో నాలుక.

ఇంతటి ఆక్టివ్ అమ్మాయి ఉన్నట్లుండి స్తబ్దుగా మారిపోయింది. అన్నీ ఒదిలేసింది. ఒంటరిగా ఉంటోంది. పద్నాలుగేళ్ళ ఆ అమ్మాయి స్కూల్ మానేసింది. పుస్తకాలు ఒదిలేసింది. చక్కగా పాడే అమ్మాయి గొంతు ఎందుకో మూగబోయింది. అసలు ఉత్సాహం అనే పదానికి అర్ధమే మరిచిపోయింది.

తల్లిదండ్రులను మాత్రం ఎంతో గౌరవిస్తోంది. చాలా కృతజ్ఞత చూపిస్తోంది. ఎంతో ఒదిగి ఒదిగి ఉంటోంది. ఒక్క మాట ఎదురు మాట్లాడటం లేదు. ఆ పసిపిల్ల అల్లరి అంతా ఎక్కడ మాయమైపోయిందో. ఏమీ చాతకాని మూలనున్న ముసలమ్మకన్నా బలహీనమై పోయింది.

అర్ధం కాని తల్లిదండ్రులు అల్లాడిపోయారు. అమ్మాయిని ఎన్నోరకాలుగా బతిమలాడి ఈ మార్పుకు కారణం తెలుసుకోటానికి ప్రయత్నం చేసారు.

తట్టుకోలేని తల్లి నువ్వు నాకు ఏ కారణం చెప్పక పోతే ఈ నాటి నుంచి నేను పూర్తిగా ఆహారం మానేస్తానని పట్టుబట్టింది. ఆ రోజంతా ఏమీ తినలేదు కూడా.

అదే రోజు ఆ అమ్మాయి తల్లి పాదాలపై తలపెట్టి విపరీతంగా ఏడవసాగింది. తల్లిదండ్రులు తల్లడిల్లిపోయారు. అక్కున చేర్చుకొని, కన్నీరు తుడిచి...కన్నీళ్ళతో ఎంతో బ్రతిమిలాడారు.

ఎన్నాళ్ళనుంచో భరిస్తున్న తన బాధను తట్టుకోలేక గుండెపగిలి అడిగింది. 'అమ్మా! నేను మీ బిడ్డను కాదా!!!' అని.

వారిద్దరూ నిశ్చేష్టులయ్యారు.

అవును. ఆ అమ్మాయి అడిగిన మాట నిజమే. తను వాళ్ళ స్వంత బిడ్డ కాదు. సంతానం లేని వారు, ఒక ప్రభుత్వ అనాధ శరణాలయం నుంచి కొన్ని రోజుల వయసున్న ఆ అమ్మాయిని దత్తత చేసుకున్నారు. ఎంతో అపురూపంగా చూసుకున్నారు. కాని ఈ రోజు చుట్టుపక్కలెవరి ద్వారానో ఆ అమ్మాయికి నిజం తెలిసిపోయింది. అప్పటినుంచి తట్టుకోలేక పోతోంది.

తను అనాధనని, వీరు తనని పోషిస్తున్నారని, తనకెవరూ లేరని తల్లడిల్లిపోతోంది. ఎప్పటిలా వారితో ప్రవర్తించలేకపోతోంది. విపరీతమైన కృతజ్ఞత చూపిస్తోంది. అప్పటి గారాబాలు, అభిమానం, అధికారం స్థానం లో పూర్తి ఆత్మ న్యూనత పెరిగింది. ఆ ఇల్లు తనది కాదు. వారు తన వారు కారు అనే భావం పెరిగిపోయింది. ఈ చిన్న వయసులో ఒక్క సారిగ తన పరిస్థితిలో వచ్చిన ఆ మార్పుని తట్టుకోలేక పోతోంది. విపరీతమైన సంఘర్షణకు లోనవుతోంది. మనసువిప్పి, చనువుగా తల్లిదండ్రులతో ఉండలేకపోతోంది. విలువైన వస్తువులన్నీ పక్కన పెట్టేసింది. వారు తిన్నాకనే తను తింటోంది. ఇంట్లో పనంతా చేయటానికి ప్రయత్నిస్తోంది. ఆ సున్నిత మనస్సు నలిగిపోయింది. కోలుకోలేకపోతోంది.

తల్లిదండ్రులు ఎంత ప్రయత్నించినా సహజంగా ఉండలేకపోతోంది. ఆ అమ్మాయికి ఆ నిజం చెప్పినవారికి తృప్తి కలిగి ఉండొచ్చు, కాని దాని ద్వారా ఇక్కడ మూడు జీవితాలు అల్లకల్లోలమయిపోతున్నాయి.
స్నేహితులు, బంధువులు ఎన్నో రకాలుగా ఆ అమ్మాయి నిజం మరిచిపోయి స్వేచ్చగా ఉండటానికి ఎన్ని ప్రయత్నాలు చేసినా అవన్నీ దండగే అవుతున్నాయి. ఉన్న వూరు, స్వంత ఇల్లు వదులుకొని ఎక్కడికి పోగలరు. ఆ అమ్మాయిని కొంత కాలం సరదాగా స్నేహితులతో వేరే ఎక్కడికన్నా పంపటానికి కూడా ప్రయత్నం చేసారు.

తను వాళ్ళకు ఎంతో ఋణపడి ఉన్నట్లుగా ప్రవర్తిస్తోంది. ఒకవేళ తన తల్లిదండ్రులెవరో తెలిస్తే వెళ్ళిపోతానంటోంది. పరాయి భావన పెరిగిపోయింది. దూరం పెరిగిపోతోంది. దగ్గిరయ్యేది ఎలా?

ఆ అమ్మాయి ఈ బాధ ఎలా తీరాలి? తిరిగి వారందరు ఎప్పటిలా సంతోషంగా కలిసి ఉండే అవకాశం ఇంక లేదా? దీనికి పరిష్కారం ఏవిటి? ఆ అమ్మాయి మీద ప్రాణాలు పెట్టుకొని ఎన్నో ఆశలతో బ్రతుకుతున్న ఆ తల్లిదండ్రులు ఏమవ్వాలి? వారికి కావాల్సింది ఆ అమ్మాయి కృతజ్ఞత కాదు. ఎప్పటిలాగే ఆ ప్రేమ, అభిమానం కావాలి. అప్పటి చనువు, ఆప్యాయత కావాలి. ఆమె భవిష్యత్ కావాలి. తమ గారాలపట్టి తమకు కావాలి. ఇప్పుడెలా!!!

ఆ పసి మనసు ఎలా తట్టుకోవాలి. ఎలా ఓదార్చాలి. ఇలాగే కొనసాగితే...ఆ అమ్మాయి ఏమయిపోతుంది.......


**************************************************************************************************